رفتي در فصلي که تنها اميدم خدا بود و ترانه و

تو که دستهايت سايه باني بود بر بي کسي هاي من ...

تو که گمان مي کردم از تبار آسماني و دلتنگي هايم را در مي يابي

تو که گمان مي کردم ساده اي و سادگي ام را باور داري

و افسوس که حتي نمي خواستي هم قسم باشي ...

افسوس رفتي ... ساده ، ساده مثل دلتنگي

هاي من و حتي ساده مثل سادگي هايم !

من ماندم و يک عمر خاطره و حتي باور نکردم اين بريدن را

کاش کمي از آنچه که در باورم بودي ، در باورت خانه داشتم !

کاش مي فهميدي صداقتي را که در حرفم بود و در نگاهت نبود

کاش مي فهميدي بي تو صدا تاب نمي آورد ...

رفتي و گريه هايم را نديدي و حتي نفهميدي من تنها کسي بودم که ....

قصه به پايان رسيد و من هنوز در اين خيالم که چرا به تو دل بستم

و چرا تو به اين سادگي از من دل بريدي ؟!!

که چرا تو از راه رسيدي و بانوي تک تک اين ترانه ها شدي ؟!!

ترانه ها يي که گرچه در نبود تو نوشته شد

اما فقط و فقط مال تو بود که سادگي ام را باور نکردي!

گناهت را مي بخشم!

مي بخشمت که از من دل بريدي و حتي نديدي

که بي تو چه بر سر اين ترانه ها مي آيد!

نديدي اشک هايي را که قطره قطره اش قصه ي من

بود و بغضي که از هرچه بود از شادي نبود!

بغضي که به دست تو شکست و چشماني که از رفتن

تو غرق اشک شد و تو حتي به اين اشکها اعتنا نکردي!

اعتنا نکردي به حرمت ترانه هايي که تنها سهم من از چشمانت بود!

به حرمت آن شاخه ي گل سرخ که لاي دفتر ترانه هايم خشک شد!

به حرمت قدمهايي که با هم در آن کوچه ي هميشگي زديم!

به حرمت بوسه هايمان ! نه !

تو حتي به التماس هايم هم اعتنا نکردي !

قصه به پايان رسيد و من همچنان در خيال چشمان سياه تو ام که ساده فريبم داد!

قصه به پايان رسيد و من هنوز بي عشق تو از تمام رويا ها دلگيرم!

خدانگهدار ... خدانگدار...